وقتی کودک درون بزرگتر ها به دردسر میفتد! - آسمان فارس

قبل از زمین های بازی، بچه ها در کوچه و خیابان ها بازی می کردند تا قرن نوزدهم که تعدادی از روانشناسان رشد از جمله فردریش فروبل زمین های بازی را برای یاری به رشد، یادگیری همکاری در میان بچه ها، بازی منصفانه و رفتار خوب پیشنهاد کردند. تعدادی از مدارس آلمانی برای بچه ها پارکِ بازی ایجاد کردند، اما اولین پارک های بازی عمومی در پارکی در منچستر در سال 1859 افتتاح شدند.

بعد از اروپا، در بقیه جا های جهان هم پارک بازی ساخته شد. اولین پارک آمریکا در پارک گلدن گیت سانفرانسیسکو در سال 1887 ساخته شد. و یک سال بعد انجمن زمین بازی آمریکا تاسیس شد. این انجمن بعدها به انجمن تفریح ملی و سپس انجمن پارک و تفریح ملی تغییر نام داد.

شاید برایتان جالب باشد بدانید که در دهه 1970 و 80 پارک های بازی جزء اصلی فضاهای شهری شوروی بودند. تقریبا همه شهر های شوروی پارکی با زمین بازی داشتند و این یک ویژگی استاندارد در سراسر این کشور بود.

زمین های بازی به وسیله روانشناسان ایجاد شدند و متخصصان بهداشت روان هنوز اهمیت آن ها در رشد کودک تصدیق می نمایند. تحقیقات نشان می دهد که زمین های بازی یکی از مهمترین محیط های رشد بچه ها در خارج از خانه و برای رشد سالم آن ها ضروری هستند. آلبرت انیشتین می گوید: بازی برترین شکل تخقیق است..

اما بزرگتر ها چه؟ دکتر سام ونگ و دکتر ساندرا در کتابشان شرح می دهند که بازی فقط برای رشد بچه ها مفید نیست. اگر شغل بزرگسالان شبیه بازی باشد، اغلب بازدهی بیشتری دارد. درواقع غرق شدن کامل در یک فعالیت نشان می دهد که این فعالیت بسیار لذتبخش است. این مفهوم جریان است. جریان در تجارب فعالی اتفاق میفتد که به تمرکز احتیاج دارند و تخصصی هم هستند، جایی که اهداف و مرزها معین هستند، اما فضا برای خلاقیت وجود دارد. بسیاری از تفریح های بزرگسالان از اسکی تا موسیقی، بعلاوه مشاغلی مثل جراحی و برنامه نویسی در این تعریف جا می گیرند.

منبع: boredpanda

پ